درباره پرسیکا گاردن
درباره ما
مجموعه پرسیکا گاردن باهدف احیای طبیعت ایران، توسعه فضای سبز پایدار و توسعه فضای سبز کم آب بر از سال 1385 فعالیت خود درزمینهٔ تکثیر و پرورش درخت و نهال را از روستای گرمابسرد شهرستان دماوند واقع در استان تهران آغاز کرد. از همان ابتدا با تکیه بر دانش بومی تلاش شد تا درختکاری و کاشت نهال بهصورت علمی و کاربردی و مناسب با جغرافیا انجام شود. پرسیکا گاردن با در اختیار داشتن متخصصان متعهد و با تسلط کافی بر پوشش گیاهی در نقاط مختلف ایران مشاوره درزمینهٔ کاشت انواع درخت، درختچه و نهال را در دستور کار خود قرار داده است. از سال 1385 کاشت و پرورش گونههای کمیاب به شکل باغموزه در دربندرسر تهران آغاز شد و تا به امروز مجموعه قوی از انواع گیاهان و گلهای کمیاب ایران جمعآوری و تکثیرشده است. کاشت موفق سوسن چلچراغ یکی از موارد نادری بود که در دربندسر انجام شد.
فاز دوم توسعه نهالستان و فروشگاه پرسیکا گاردن
پرسیکا گاردن بهعنوان مجموعهای دانشمحور، در سال ۱۳۸۸ فاز دوم خود را درزمینهٔ تولید نهال در گیسوم و روستای کیشه خاله در استان گیلان افتتاح کرد. در این نهالستان گونههای مختلف نهال که مناسب برای جغرافیاهای مختلفی ایران است تکثیر و پروش یافته است. معرفی گیاهان بومی ایران در طراحی فضای سبز پایدار و کم آببر از مأموریتهای مهم و البته دشوار پرسیکا گاردن بوده است. پرورش و تکثیر گیاهان زینتی بهمنظور استفاده در فضای سبز شهرها ازجمله اقدامات مهم این مجموعه بوده است.پرسیکا گاردن با داشتن نهالستانهای متعدد و دانش بالا در زمینه تولید و تکیر گیاهان و نهالها و درختهای مختلف در زمینه طراحی و اجرای فضاهای سبز هم فعالیت دارد. طراحی و اجرای روفگاردن، طراحی و اجرای فضای سبز ویلا و باغهای مجلل از جمله تخصصهای پرسیکا گاردن است.
فاز سوم توسعه نهالستان پرسیکا گاردن
پرسیکا گاردن در سال ۱۳۹۱ در گرمدره و سپس در سال ۱۳۹۲ بهمنظور افزایش توان تولید نهال و انواع درخت نهالستان خود را در رضوانشهر افتتاح نمود. پروش و کاشت گونههای دیرزیست ایران مانند ارس ازجمله فعالیتهای مهم در پرسیکا گاردن است. درخت ارس درختی دیرزیست است که امکان پرورش آن در اختیار تنها چند مرکز محدود است.
به دلیل تحریمها پیاز لیلیوم وارد کشور نمیشد و امکان کاشت لیلیوم در داخل ایران وجود نداشت. پرسیکا گاردن با روشی متفاوت موفق به تکثیر پیازها شد. کاری که بسیاری از کارشناسان معتقد بودند با دانش موجود در ایران این کار عملیاتی نباشد.